Panik Butonu Olarak Abdullah Avcı

Rijkaard'ın geldiği günden beri ayaklarının yere basmasına izin verilmedi. Yapılan transfer şovları ve getirilen "Dünya Yıldızları" da hep bu suni Barcelona halinin yaşatılması içindi. Hani Rijkaard çok iyi hoca da, acaba bizi beğenir mi kaygısı vardı bilinçaltında. Galatasaray da, Türkiye ligi de ona hep olduğundan farklı gösterildi. 4-3-3 gibi atağa çıkan beklerin, ters ayakla oynayan kanat oyuncuların, tek başına havadan ve yerden toplarla arkadaşlarına pozisyon açan golcülerin oynadığı bir taktiği Galatasaray'a uygulamaya çalıştı. Mustafa Sarp - Mehmet Topal'dan Viera, Guardiola ya da bu zamanların duosu Xavi-İniesta yaratmaya çalıştı. Arda'yı ters ayaklı açık oyuncu yapmaya çalıştı, zannetti ki Arda da Messi gibi açıkta oynamasına rağmen oyunu etkileyebilecek. Oyuncunun yeteneklerine güvenen, ona özgüven aşılayıp, özgür oynamasına fırsat veren bu oyun ilk başta oyuncular tarafından da çok sevildi. Ligimiz için fazla iddialı bu yönteme rakipleri ilk başta hemen alışamadı ama her sistem gibi onun da zayıf noktaları zamanla açığa çıktı. 

Bu sezon Galatasaraylı olmanın güzel olduğu tek yer herhalde Atatürk Hava Limanı Dış Hatlar Terminali'dir. Gelen oyuncuların hepsi iyi ama tutunamamış oyunculardı Avrupa'da. Fakat kaliteleri ligimiz için yeterli hatta fazla bile olabilirdi. Fakat bir şey unutuldu, bu oyuncuların bazıları ya kariyerlerinin sonuna gelmiş, ya da kiralık olarak gelerek kariyerlerinde yaşadıkları kötü dönemden kurtulmak için bu sıcakkanlı topraklara rehabilitasyon için gelmişlerdi. Rakiplerinin yabancı oyuncuları, artık saha içi ve saha dışında yerli bile sayılırken, Rijkaard ve lejyonerleri gerçekten de Cezayir kıyısına tutunmaya çalışan Lejyoner Birliği gibiydiler: parlak üniforma ve gösterişin arkasında, önlerinde uzanan çöl ummanına yabancı ve sanki ilk sert rüzgarla denize dökülebilecek kadar hassas... 

Türkiye'ye tarihi boyunca dünya çapında pek çok uzman geldi. Bazıları alanlarının en iyisi, hatta Nobel gibi ödüllerin sahibi olarak çeşitli görevlerde hizmet için bu topraklara geldiler. Hepsinin başarısızlığının formülü aslında aynı idi: ülkenin gerçekleri ile yüzleşmekten kaçınmak. Rijkaard için de başarısızlığın formülü aynı gibi; Barcelona'da başarılı olanın burada da başarılı olacağına dair naif inanç. Peki Rijkaard bunu göremeyecek kadar aptal mı, ya da kendisi 50'lerin saf modernist düşüncesinden ışınlanıp günümüze gelen bir yabancı mı? Yoksa, bu sanal ortam, futbolun matrix'i ona burada sağlandı ve artık ne yaparsa yapsın uyanamayan bahtsızın biri  mi? 

Rijkaard ile beraber akıl tutulması yaşayanlar da aynı matrix'e kapılmış durumdalar. Aslında savundukları Hollandalı'nın şahsı bile değil, kendilerinin de içine girdiği bu matrixvari alemi savunuyorlar. Aralarında Rijkaard'ı Türkiye'ye gelmiş en başarılı teknik direktör olarak gören (Del Bosque varken hele!) mi istersin, bizleri onun vizyonunu anlamamakla suçlayan mı istersin (Ben anlamadım tamam da, sanki Mustafa Sarp çok anlıyor!) ya da "onun zamana ihtiyacı var" diye naif düşüneni mi istersin... İyi takım için zaman elbette gerekir ama zamandan öte, önce doğru noktadan başlamak da gerekir, Rijkaard şu anki haliyle yanlış yerden başlamış ve o yanlışlar üzerinden bir takım ve bir hayal bina etmiştir. Fenerbahçe maçı ile de bu hayalin geldiği nokta görülmüştür. Kendi yöneticileri bile artık Rijkaard - Abdullah Avcı ikilemine girdilerse, takımı kurtarması için panik butonuna sarılıp taraftarı bile olmayan takımın askeri disiplinde futbol oynatan teknik direktörüne sarılıyorlarsa, Rijkaard burada bir parça bile başarılı olamamış demektir.